ດ້ວຍການສະແດງຄອນເສີດແລະຄວາມຊົງ ຈຳ ໃນວັນຈັນ, ຊາວເຢຍລະມັນຈະສະເຫຼີມສະຫຼອງວັນທີ່ ກຳ ແພງເບີລິນໄດ້ລົ້ມລົງເມື່ອ 20 ປີກ່ອນ. ໃນຄ່ ຳ ຄືນທີ່ ໜາວ ເຢັນນັ້ນ, ພວກເຂົາເຕັ້ນຢູ່ເທິງ ກຳ ແພງ, ແຂນຍົກໄຊຊະນະ, ມືຈັບມືກັນດ້ວຍຄວາມຫວັງແລະມິດຕະພາບ. ການແຍກກັນເປັນເວລາຫລາຍປີແລະຄວາມວິຕົກກັງວົນໄດ້ຫລຸດລົງສູ່ຄວາມເປັນຈິງທີ່ບໍ່ ໜ້າ ເຊື່ອຖືຂອງເສລີພາບແລະອະນາຄົດໂດຍບໍ່ມີຜູ້ຮັກສາຊາຍແດນ, ຕຳ ຫຼວດລັບ, ຜູ້ໃຫ້ຂ່າວແລະການຄວບຄຸມຄອມມິວນິດທີ່ເຂັ້ມງວດ.
ຊາວເຢຍລະມັນ ກຳ ລັງສະເຫຼີມສະຫຼອງດ້ວຍການສະແດງຄອນເສີດທີ່ອວດອ້າງ Beethoven ແລະ Bon Jovi; ບໍລິການລະລຶກເຖິງ 136 ຄົນທີ່ຖືກຂ້າຕາຍຍ້ອນພະຍາຍາມຂ້າມປີ 1961 ຫາປີ 1989; ແສງທຽນ; ແລະ 1,000 dominoes ໂຟມພລາສຕິກທີ່ມີຄວາມສູງທີ່ຈະວາງຢູ່ຕາມເສັ້ນທາງຂອງ ກຳ ແພງແລະສິ້ນສຸດລົງ.
ວັນທີ 9 ພະຈິກປີ 1989, ຊາວເຢຍລະມັນທາງທິດຕາເວັນອອກໄດ້ເຂົ້າໄປໃນລົດກະບະ, ຂີ່ລົດກະບະ, ລົດຈັກ, ແລະລົດຖີບທີ່ຂີ້ຮ້າຍ. ຫຼາຍຮ້ອຍຄົນ, ຫຼັງຈາກນັ້ນຫຼາຍພັນຄົນ, ຫຼັງຈາກນັ້ນຫຼາຍຮ້ອຍພັນຄົນຂ້າມຜ່ານໃນມື້ຕໍ່ມາ.
ບັນດາຮ້ານຄ້າໃນພາກຕາເວັນຕົກເບີລິນໄດ້ເປີດໃຫ້ບໍລິການຊ້າ, ແລະບັນດາທະນາຄານໄດ້ໃຫ້ 100 Deutschemarks ໃນ“ ເງິນຍິນດີຕ້ອນຮັບ,” ເຊິ່ງມີມູນຄ່າປະມານ 50 ໂດລາສະຫະລັດ, ໃຫ້ແຕ່ລະນັກທ່ອງທ່ຽວເຢຍລະມັນຕາເວັນອອກ.
ງານລ້ຽງດັ່ງກ່າວໄດ້ ດຳ ເນີນໄປເປັນເວລາ 12 ວັນແລະຮອດວັນທີ 3 ພະຈິກ, ປະຊາກອນຫຼາຍກວ່າ 16.6 ລ້ານຄົນໃນພາກຕາເວັນອອກຂອງປະເທດເຢຍລະມັນ XNUMX ລ້ານຄົນໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມ, ເກືອບ ໜຶ່ງ ສ່ວນສາມຂອງພວກເຂົາໄປທາງທິດຕາເວັນຕົກເບີລິນ, ສ່ວນທີ່ເຫຼືອແມ່ນຜ່ານປະຕູເປີດຂຶ້ນຕາມສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງເຂດຮົ້ວ, ຊາຍແດນບໍ່ແຮ່ທີ່ຕັດໃຫ້ ປະເທດໃນສອງ.
ພາກສ່ວນຂອງ ກຳ ແພງເກືອບ 155 ກິໂລແມັດ (100 ໄມ) ໄດ້ຖືກດຶງລົງແລະລົ້ມລົງ. ນັກທ່ອງທ່ຽວໄດ້ຈູດກະແຈເພື່ອຮັກສາເປັນທີ່ລະລຶກ. ບັນດາຄອບຄົວທີ່ຖືກນ້ ຳ ຕາໄດ້ເຕົ້າໂຮມກັນ. ບາໄດ້ເອົາເຄື່ອງດື່ມໃຫ້ຟຣີ. ຄົນແປກ ໜ້າ ໄດ້ຈູບແລະຂົມຂື່ນຕໍ່ກັນແລະກັນກັບແຊມເບຍ.
ທ້າວ Klaus-Hubert Fugger, ນັກສຶກສາທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລອິດສະລະທີ່ Free ຢູ່ West Berlin, ກຳ ລັງດື່ມເຫຼົ້າຢູ່ຮ້ານດື່ມແຫ່ງ ໜຶ່ງ ໃນເວລາທີ່ຜູ້ຄົນເລີ່ມມາ“ ຜູ້ທີ່ເບິ່ງແຕກຕ່າງກັນ.”
ລູກຄ້າຊື້ຜູ້ມາຢ້ຽມຢາມຕະຫຼອດພາຍຫຼັງ. ໃນເວລາທ່ຽງຄືນ, ແທນທີ່ຈະກັບບ້ານ, Fugger ແລະອີກສາມຄົນໄດ້ພາກັນຂີ່ລົດແທັກຊີ້ໄປທີ່ປະຕູ Brandenburg, ເປັນດິນທີ່ບໍ່ມີຜູ້ຊາຍຍາວນານ, ແລະໄດ້ຂະຫຍາຍ ກຳ ແພງຫີນທີ່ມີຄວາມຍາວ 12 ຟຸດ (ເກືອບເກືອບ XNUMX ແມັດ) ພ້ອມດ້ວຍອີກຫຼາຍຮ້ອຍບ່ອນ.
ທ່ານ Fugger, ປະຈຸບັນອາຍຸ 43 ປີກ່າວວ່າ, "ມັນມີຫຼາຍສະຖານທີ່ຄ້າຍຄືກັບການຮ້ອງໄຫ້, ເພາະວ່າພວກເຂົາບໍ່ສາມາດມີສະຖານະການໄດ້."
Fugger ໄດ້ໃຊ້ຄືນໃນຄືນຕໍ່ໄປຢູ່ເທິງຝາ, ເຊັ່ນກັນ. ຮູບພາບ newsmagazine ສະແດງໃຫ້ເຫັນລາວຫໍ່ດ້ວຍຜ້າພັນຄໍ.
ທ່ານກ່າວວ່າ "ຫຼັງຈາກນັ້ນ ກຳ ແພງກໍ່ໄດ້ເຕົ້າໂຮມກັນເປັນ ຈຳ ນວນຫລາຍພັນຄົນ, ແລະທ່ານບໍ່ສາມາດຍ້າຍໄປໄດ້ ... ທ່ານຕ້ອງໄດ້ກົດດັນໃຫ້ມວນຊົນຂອງປະຊາຊົນ,"
ທ່ານນາງ Angela Merkel, ຮອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີຄົນ ທຳ ອິດຂອງເຢຍລະມັນຈາກອະດີດຕະເວັນອອກຄອມມິວນິດ, ໄດ້ລະລຶກເຖິງຄວາມຍິນດີໃນ ຄຳ ປາໄສໃນອາທິດທີ່ຜ່ານມາຕໍ່ສະພາສະຫະລັດ.
ທ່ານນາງ Merkel ກ່າວວ່າ“ ບ່ອນທີ່ມີພຽງແຕ່ຝາມືດໆ, ປະຕູກໍ່ເປີດທັນທີ, ແລະພວກເຮົາທຸກຄົນໄດ້ຍ່າງຜ່ານມັນ: ຖະ ໜົນ, ເຂົ້າໄປໃນໂບດ, ຂ້າມຊາຍແດນ,” "ທຸກໆຄົນໄດ້ຮັບໂອກາດທີ່ຈະສ້າງສິ່ງ ໃໝ່, ສ້າງຄວາມແຕກຕ່າງ, ຮ່ວມທຸລະກິດກັບການເລີ່ມຕົ້ນ ໃໝ່."
ກຳ ແພງຂອງພວກຄອມມິວນິດທີ່ສ້າງຂື້ນໃນລະດັບຄວາມສູງຂອງສົງຄາມເຢັນແລະທີ່ຢູ່ເປັນເວລາ 28 ປີສ່ວນຫຼາຍແມ່ນ ໝົດ ໄປ. ບາງພາກສ່ວນຍັງຢືນຢູ່ຫໍວາງສະແດງສິລະປະກາງແຈ້ງຫລືເປັນສ່ວນ ໜຶ່ງ ຂອງຫໍພິພິທະພັນເປີດ. ເສັ້ນທາງຂອງມັນຜ່ານເມືອງໃນປະຈຸບັນແມ່ນຖະ ໜົນ, ສູນການຄ້າ, ແລະເຮືອນຫ້ອງແຖວ. ການເຕືອນສະເພາະຂອງມັນແມ່ນຊຸດຂອງອິດທີ່ຊ້ອນກັນທີ່ຕິດຕາມເສັ້ນທາງຂອງມັນ.
ດ່ານກວດກາ Charlie, ກະເປົາ prefab ທີ່ເປັນສັນຍາລັກຍາວນານຂອງການມີ ໜ້າ ຂອງ Allied ແລະຄວາມເຄັ່ງຕຶງໃນສົງຄາມເຢັນ, ໄດ້ຖືກຍ້າຍໄປທີ່ຫໍພິພິທະພັນຢູ່ພາກຕາເວັນຕົກເບີລິນ.
Potsdamer Platz, ເປັນຮູບສີ່ຫຼ່ຽມມົນທີ່ມີຊີວິດຊີວາທີ່ຖືກ ທຳ ລາຍໃນລະຫວ່າງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ XNUMX ແລະກາຍເປັນດິນແດນຂອງຜູ້ຊາຍໃນຊ່ວງສົງຄາມເຢັນ, ເຕັມໄປດ້ວຍບັນດາຮ້ານຄ້າທີ່ມີລະດັບສູງຂາຍທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຈາກ iPods ໄປຫາປີ້ງໄຟ.
ໃນພິທີທີ່ນະຄອນເບີລິນໃນວັນທີ 31 ຕຸລາ, ທ່ານ Helmut Kohl, ປະທານນາຍົກລັດຖະມົນຕີເຢຍລະມັນທີ່ເປັນປະທານການເປີດຝາ, ໄດ້ຢືນຢູ່ຄຽງຂ້າງກັບປະທານມະຫາ ອຳ ນາດໃນເວລານັ້ນ, ທ່ານ George HW Bush ແລະທ່ານ Mikhail Gorbachev.
ຫຼັງຈາກຄວາມອາຍໃນຫລາຍທົດສະວັດທີ່ຕິດຕາມຍຸກ Nazi, ທ່ານ Kohl ແນະ ນຳ ວ່າ, ການພັງທະລາຍຂອງ ກຳ ແພງເບີລິນແລະການທ້ອນໂຮມປະເທດຂອງພວກເຂົາ 11 ເດືອນຕໍ່ມາເຮັດໃຫ້ຊາວເຢຍລະມັນມີຄວາມພາກພູມໃຈ.
ທ່ານ Kohl, ປະຈຸບັນອາຍຸ 79 ປີກ່າວວ່າ "ພວກເຮົາບໍ່ມີເຫດຜົນຫຼາຍຢ່າງໃນປະຫວັດສາດຂອງພວກເຮົາທີ່ຈະມີຄວາມພູມໃຈ." ແຕ່ໃນຖານະທີ່ເປັນປະທານ, "ຂ້ອຍບໍ່ມີຫຍັງດີກວ່າ, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ຈະມີຄວາມພູມໃຈຫຼາຍກວ່າການທ້ອນໂຮມປະເທດເຍຍລະມັນ."
ໃນການໃຫ້ ສຳ ພາດທີ່ກຸງມົສກູກັບ ສຳ ນັກຂ່າວທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບໂທລະພາບ, ທ່ານ Gorbachev ກ່າວວ່າມັນແມ່ນ ກຳ ລັງໃຈ ສຳ ລັບສັນຕິພາບ.
“ ບໍ່ວ່າມັນຈະ ໜັກ ເທົ່າໃດກໍ່ຕາມ, ພວກເຮົາໄດ້ເຮັດວຽກ, ພວກເຮົາໄດ້ພົບເຫັນຄວາມເຂົ້າໃຈເຊິ່ງກັນແລະກັນ, ແລະພວກເຮົາໄດ້ກ້າວໄປຂ້າງ ໜ້າ. ພວກເຮົາເລີ່ມຕັດອາວຸດນິວເຄຼຍ, ທຳ ລາຍ ກຳ ລັງປະກອບອາວຸດໃນເອີຣົບ, ແລະແກ້ໄຂບັນຫາອື່ນໆ,”.
ມັນທັງ ໝົດ ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການປະຊຸມຂ່າວຕອນບ່າຍໃນຕອນບ່າຍທີ່ປົກກະຕິ.
ໃນວັນທີ 9 ພະຈິກ 1989, ທ່ານ Guenter Schabowski, ສະມາຊິກຂອງ ກຳ ມະການກົມການເມືອງຕາເວັນອອກຂອງເຢຍລະມັນໄດ້ປະກາດແບບ ທຳ ມະດາວ່າຊາວເຢຍລະມັນຕາເວັນອອກຈະສາມາດເດີນທາງໄປທາງຕາເວັນຕົກໄດ້ໂດຍທັນທີ.
ຕໍ່ມາ, ລາວໄດ້ພະຍາຍາມໃຫ້ຄວາມກະຈ່າງແຈ້ງຕໍ່ ຄຳ ເຫັນຂອງລາວແລະກ່າວວ່າກົດລະບຽບ ໃໝ່ ນີ້ຈະມີຂື້ນໃນເວລາທ່ຽງຄືນ, ແຕ່ວ່າເຫດການໄດ້ເຄື່ອນໄຫວໄວຂື້ນຍ້ອນວ່າ ຄຳ ເວົ້າດັ່ງກ່າວໄດ້ແຜ່ລາມ.
ຢູ່ທາງຂ້າມຫ່າງໄກສອກຫຼີກໃນເຂດພາກໃຕ້ຂອງເບີລິນ, Annemarie Reffert ແລະລູກສາວຂອງນາງອາຍຸ 15 ປີໄດ້ສ້າງປະຫວັດສາດໂດຍກາຍເປັນຊາວເຢຍລະມັນທາງຕາເວັນອອກ ທຳ ອິດທີ່ຂ້າມຊາຍແດນ.
ນາງ Reffert, ປະຈຸບັນອາຍຸ 66 ປີ, ຈື່ ຈຳ ທະຫານເຢຍລະມັນຕາເວັນອອກ ກຳ ລັງສູນເສຍເມື່ອນາງພະຍາຍາມຂ້າມຊາຍແດນ.
ນາງກ່າວວ່າ“ ຂ້ອຍໄດ້ໂຕ້ຖຽງວ່າ Schabowski ເວົ້າວ່າພວກເຮົາໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ຂ້າມຜ່ານໄປໄດ້. ທະຫານຊາຍແດນບໍ່ຍອມ ຈຳ ນົນ. ເຈົ້າ ໜ້າ ທີ່ພາສີປະຫລາດໃຈຫລາຍວ່ານາງບໍ່ມີກະເປົາ.
ທ່ານ Reffert ກ່າວວ່າ“ ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງການແມ່ນເພື່ອເບິ່ງວ່າພວກເຮົາສາມາດເດີນທາງໄປໄດ້ບໍ?
ປີຕໍ່ມາ, Schabowski ບອກນັກ ສຳ ພາດໂທລະພາບວ່າລາວໄດ້ປະສົມປະສານກັນແລ້ວ. ມັນບໍ່ແມ່ນການຕັດສິນໃຈແຕ່ແມ່ນຮ່າງກົດ ໝາຍ ທີ່ກົມການເມືອງ ກຳ ນົດເພື່ອປຶກສາຫາລື. ລາວຄິດວ່າມັນແມ່ນການຕັດສິນໃຈທີ່ໄດ້ຮັບການອະນຸມັດແລ້ວ.
ຄືນນັ້ນ, ປະມານທ່ຽງຄືນ, ທະຫານປ້ອງກັນຊາຍແດນໄດ້ເປີດປະຕູ. ຜ່ານດ່ານກວດຊາຍແດນ Charlie, ລົງໄປທີ່ Invalidenstrasse, ຂ້າມຂົວ Glienicke, ປະຊາຊົນ ຈຳ ນວນຫຼວງຫຼາຍໄດ້ໄຫຼເຂົ້າໄປໃນ West Berlin, ບໍ່ມີຮູບຮ່າງ, ບໍ່ມີຮູບຮ່າງ, ເຮັດໃຫ້ຕາມົວ.
