ປົກຄອງໂດຍລັດຖະບານທະຫານຊຸດສຸດທ້າຍຂອງໂລກ, ມຽນມາຖືກຫລີກລ້ຽງຈາກທັງລັດຖະບານ ແລະ ນັກທ່ອງທ່ຽວ. ແຕ່ປະຊາຊົນຂອງຕົນກໍາລັງຮ້ອງອອກມາສໍາລັບການຕິດຕໍ່. ດັ່ງນັ້ນນັກເດີນທາງທີ່ມີຈັນຍາບັນຈະເຮັດແນວໃດ?
ປະຈຸບັນ, ມຽນມາບໍ່ແມ່ນປະເທດໜຶ່ງໃນໂລກ
10 ປາຍທາງການທ່ອງທ່ຽວ
ແຕ່ປະເທດໃກ້ຄຽງຂອງ
Thailand is frequently visited. This gives hope that if Burma’s political and governmental issues can be cleaned up that it may one day be a destination for tourists.
ຢູ່ເທິງເຮືອໄປມັນດາເລນັ້ນ ຄວາມຄິດຄືກັນຍັງຄົງຢູ່ໃນໃຈຂອງຂ້ອຍ. ວົງໂຄຈອນສີແດງຂອງດວງຈັນເຕັມດວງໄດ້ປະກົດຂຶ້ນ, ຫລໍ່ເປັນສາຍທອງໄປທົ່ວນ້ຳທີ່ງຽບສະຫງົບຂອງແມ່ນ້ຳ Irawaddy, ແຕ່ເຖິງແມ່ນຄວາມງາມອັນນີ້ກໍບໍ່ສາມາດປ່ຽນຄຳຖາມທີ່ລໍ້ລວງການພັກເຊົາສອງອາທິດຂອງພວກເຮົາໃນຕົ້ນເດືອນນີ້. ເປັນຫຍັງພວກເຮົາຢູ່ໃນມຽນມາ? ການເດີນທາງຂອງພວກເຮົາໄດ້ໃຫ້ການປອບໂຍນຕໍ່ລະບອບຜະເດັດການທາງທະຫານຂອງປະເທດ, ໂດຍການຍິນຍອມເຫັນດີທົ່ວໄປເປັນໜຶ່ງໃນລະບອບທີ່ຮ້າຍກາດທີ່ສຸດໃນໂລກບໍ?
ມຽນມາບໍ່ເຄີຍເປັນຈຸດໝາຍປາຍທາງທີ່ນິຍົມກັນຈັກເທື່ອ, ຫລັງຈາກການປາບປາມການປະທ້ວງຂອງພະສົງໃນເດືອນກັນຍາ 2007 ແລະການຊັກຊ້າຂອງລັດຖະບານໃນການຊ່ວຍເຫລືອຫຼາຍແສນຄົນທີ່ສູນເສຍທຸກຢ່າງໃນລົມພາຍຸໄຊໂຄລນ Nargis ໃນເດືອນພຶດສະພາຜ່ານມາ, ນັກທ່ອງທ່ຽວເກືອບຈະແຫ້ງແລ້ງ. ມີພຽງແຕ່ 47,161 ຄົນມາຈາກເອີຣົບໃນປີກາຍນີ້, ສ່ວນໃຫຍ່ມາຈາກຝຣັ່ງແລະເຢຍລະມັນ, ເຮັດໃຫ້ມຽນມາເປັນປະເທດທີ່ຊາວອັງກິດໄປຢ້ຽມຢາມຫນ້ອຍທີ່ສຸດຢູ່ທຸກບ່ອນໃນອາຊີ (ຍົກເວັ້ນເກົາຫຼີເຫນືອ).
ດັ່ງນັ້ນພັກຂອງນັກທ່ອງທ່ຽວຂອງພວກເຮົາຜິດທີ່ຈະ buck ແນວໂນ້ມ? ບໍ່ແມ່ນຖ້າທ່ານໄປໂດຍຈໍານວນຄົນທີ່ເຂົ້າມາໃກ້ພວກເຮົາຢ່າງກະຕືລືລົ້ນເພື່ອຝຶກພາສາອັງກິດຂອງພວກເຂົາແລະ, ຫຼັງຈາກການເລີ່ມຕົ້ນຢ່າງຈິງຈັງ, ຕ້ອງການເວົ້າສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຄິດເຖິງຜູ້ປົກຄອງຂອງພວກເຂົາ. “ພວກເຂົາເຈົ້າເປັນບ້າ,” ຄົນຂັບລົດຄົນໜຶ່ງບອກພວກເຮົາໃນຂະນະທີ່ລາວຊີ້ນຳສຽງແກທີ່ດັງກ້ອງກັງວົນຜ່ານລົດຖີບແລະລົດຈັກຂອງຈີນ, ເປັນຮູບແບບການຂົນສົ່ງທົ່ວໄປທີ່ສຸດຢູ່ໃນຖະຫນົນຫົນທາງທີ່ມີຮອຍແຕກຂອງມຽນມາ.
ໃນຫຼາຍທົດສະວັດຂອງການລາຍງານ, ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕິດຢູ່ກັບກົດລະບຽບຂອງຫນັງສືພິມອັນດັບຫນຶ່ງ: ຢ່າອ້າງເຖິງຄົນຂັບລົດແທັກຊີ. ແຕ່ຢູ່ໃນສະຖານທີ່ບໍ່ຫຼາຍປານໃດ (Manhattan, Havana, ແລະປະຈຸບັນປະເທດມຽນມາ) ທ່ານພົບກັບລັກສະນະທີ່ຫລາກຫລາຍທີ່ບັງຄັບໃຫ້ຫາລ້ຽງຊີບຢູ່ຫລັງລໍ້ທີ່ຄວາມຄິດເຫັນຂອງພວກເຂົາສະເຫນີທັດສະນະຢ່າງກວ້າງຂວາງ. ຄົນຂັບລົດຄົນນີ້ ເຄີຍຝຶກເປັນວິສະວະກອນຄອມພິວເຕີ ກ່ອນທີ່ຈະໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ສະຖານທູດມຽນມາ ໃນປະເທດຕາເວັນຕົກ. "ຊີວິດບໍ່ໄດ້ປັບປຸງຢູ່ທີ່ນີ້," ລາວເວົ້າ. “ປະຊາຊົນສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ມັກລັດຖະບານ. ພວກເຮົາບໍ່ມີອົງການນິຕິບັນຍັດ. ພວກເຮົາບໍ່ມີປະຊາທິປະໄຕ.” (ຂໍໂທດສຳລັບການຝ່າຝືນກົດລະບຽບຂອງນັກຂ່າວທີ XNUMX: ຫ້າມໃຊ້ຄຳເວົ້າທີ່ບໍ່ເປີດເຜີຍຊື່ ຖ້າມັນເປັນການດູຖູກ. ໃນປະເທດມຽນມາ, ແຫຼ່ງຂ່າວທີ່ວິຈານສົມຄວນໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງ.)
ຄົນຂັບອີກຄົນນຶ່ງໄດ້ອອກຄຳເຫັນທາງການເມືອງພາຍໃນຫ້ານາທີທີ່ພວກເຮົາຈ້າງລາວຈາກສະໜາມບິນຢາງກຸ້ງເຂົ້າສູ່ຕົວເມືອງ. ເມື່ອຖືກຖາມວ່າມັນເປັນການເດີນທາງຄັ້ງທໍາອິດຂອງພວກເຮົາໄປມຽນມາ, ຂ້ອຍຕອບວ່າແມ່ນແລ້ວ, "ຂ້ອຍເຫັນເຈົ້າເອີ້ນວ່າມຽນມາ." "ມຽນມາຊື່ດີ, ມຽນມາຊື່ໃຫມ່," ລາວຕອບຢ່າງຂີ້ຕົວະ. ເມື່ອພວກເຮົາໄດ້ສອບຖາມວ່າສວນທີ່ດຶງດູດໃຈແມ່ນຫຍັງຢູ່ທາງຫລັງປະຕູທີ່ຖືກລັອກທາງຊ້າຍ, “ນັ້ນແມ່ນມະຫາວິທະຍາໄລ. ດຽວນີ້ປິດແລ້ວ,” ລາວໃຫ້ ຄຳ ເຫັນ. “ເນື່ອງຈາກການປະທ້ວງ, ໃນເວລາທີ່ພວກເຮົາມີການປະທ້ວງ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຍ້າຍມະຫາວິທະຍາໄລທັງຫມົດອອກຈາກ Rangoon. ດຽວນີ້ມັນງຽບໆ,” ລາວເວົ້າຕື່ມ, ກ່ອນທີ່ຈະຍິ້ມແຍ້ມແຈ່ມໃສວ່າ: “ຄວາມຄິດທີ່ດີ.”
ເຈົ້າ ໜ້າ ທີ່ຂ່າວລັບ, ຂ້ອຍສົງໄສໃນທັນທີ, ເຮັດວຽກຢູ່ສະ ໜາມ ບິນເພື່ອທົດສອບຄົນຕ່າງປະເທດທີ່ມາຮອດບໍ? ຖ້າເປັນດັ່ງນັ້ນ, ລາວບໍ່ແມ່ນຜູ້ຊ່ຽວຊານຫລາຍ, ເພາະວ່າຄໍາຖາມດຽວຂອງລາວ, ນອກຈາກວ່າມັນເປັນການເດີນທາງຄັ້ງທໍາອິດຂອງພວກເຮົາ, ແມ່ນບ່ອນທີ່ພວກເຮົາມາຈາກ. ສິ່ງດີອັນໜຶ່ງທີ່ລາວເວົ້າເຖິງລະບອບການປົກຄອງກໍຄືການອະນຸຍາດໃຫ້ມີການສອນພາສາອັງກິດຄືນໃໝ່ໃນໂຮງຮຽນປະຖົມ. “ເປັນເວລາທີ່ເຂົາເຈົ້າຢຸດເຊົາມັນ. ກອງທັບບໍ່ມັກພາສາອັງກິດ ແຕ່ດຽວນີ້ມັນດີອີກແລ້ວ.” ນັ້ນແນ່ນອນວ່າເບິ່ງຄືວ່າເປັນຄວາມຈິງ. ຖະໜົນການຄ້າຫຼັກຂອງນະຄອນຢາງກຸ້ງແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຮ້ານຂາຍປຶ້ມທີ່ຄັບແຄບ, ເຕັມໄປດ້ວຍໄວຍາກອນພາສາອັງກິດ ແລະຄູ່ມືຄຳສັບ. ປ້າຍຊື່ທີ່ຄ້າຍຄືກັນໄດ້ຖືກວາງໄວ້ຢູ່ທາງຍ່າງຄຽງຂ້າງຮ້ານຂາຍອາຫານ ແລະ ໂຕະເຄື່ອງດື່ມ.
ກົງກັນຂ້າມກັບປະເທດໄທ, ບ່ອນທີ່ການສື່ສານທາງດ້ານພາສາແມ່ນການຕໍ່ສູ້ແລະການປະເຊີນຫນ້າໃນການຂົນສົ່ງສາທາລະນະແມ່ນຫວ່າງເປົ່າແລະບໍ່ສະບາຍ, ຄວາມເປັນມິດກັບມຽນມາແມ່ນເປັນສິ່ງທີ່ດີໃຈ. ມຽນມາເປັນຫຼາຍຊົນເຜົ່າແລະຈົນເຖິງການກໍ່ລັດຖະປະຫານຂອງກອງທັບປີ 1962, ໄດ້ເປີດເຜີຍຕໍ່ໂລກ. ເປັນເວລາຫຼາຍສິບປີທີ່ພວກຊົນຊັ້ນສູງຂອງຕົນເວົ້າພາສາອັງກິດໄດ້ດີ ແລະເຖິງແມ່ນວ່າໃນທຸກມື້ນີ້ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ໃນເມືອງຢາງກຸ້ງ ແລະມັນດາເລກໍມີຄວາມຄິດບໍ່ດີ. ຄວາມກະຕືລືລົ້ນສໍາລັບການຕິດຕໍ່ກັບຄົນຕ່າງປະເທດແມ່ນເຂັ້ມແຂງ, ສໍາລັບ sake ຂອງຕົນເອງແລະເປັນການຕໍ່ຕ້ານການໂດດດ່ຽວບັງຄັບ.
ແນ່ນອນ, ຄວາມເປັນມິດບາງຢ່າງແມ່ນຂັບເຄື່ອນທາງດ້ານການຄ້າ. ຜູ້ຂາຍທີ່ມີຮອຍຍິ້ມທີ່ສົດໃສແລະສາຍສົນທະນາ "ເຈົ້າມາຈາກໃສ?" ສາມາດປ່ຽນເປັນ leeches ໃນບາງສະຖານທີ່. ແຕ່ຄວາມຢາກຮູ້ຢາກເຫັນທີ່ແທ້ຈິງແມ່ນເປັນເລື່ອງປົກກະຕິຫຼາຍກວ່າ. ໃນຊົ່ວໂມງກ່ອນຕາເວັນຕົກ, ເມື່ອນັກທ່ອງທ່ຽວຂຶ້ນຂັ້ນໄດຫຼາຍພັນຂັ້ນຂຶ້ນໄປເຖິງພູມັນດາເລ, ພະສົງໜຸ່ມອອກມາເພື່ອສົນທະນາ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນດີໃຈທີ່ໄດ້ພົບຄົນທີ່ເວົ້າພາສາອັງກິດແທ້.
ລະບອບການປົກຄອງຕົວມັນເອງໃຊ້ພາສາອັງກິດສໍາລັບສິ່ງພິມຈໍານວນຫນຶ່ງ. ໃຜຊື້ພວກເຂົາແມ່ນຍາກທີ່ຈະເວົ້າ, ຍົກເວັ້ນບາງທີຊຸມຊົນການທູດ. ເຂົາເຈົ້າສະເໜີອາຫານທີ່ໜ້າຢ້ານກົວຂອງການຢ້ຽມຢາມຂອງລັດຖະມົນຕີຕໍ່ກັບໂຄງການໄຟຟ້ານ້ຳຕົກໃໝ່, ໂດຍມີຜົນປະໂຫຍດອັນໜຶ່ງຄື ການເຕືອນທ່ານວ່າ ມຽນມາ ແມ່ນປະເທດສຸດທ້າຍໃນໂລກທີ່ປົກຄອງໂດຍລັດຖະບານທະຫານຄື: ລັດຖະມົນຕີກະຊວງຖະແຫຼງຂ່າວ ແມ່ນເປັນນາຍພົນ; ລັດຖະມົນຕີກະຊວງກໍ່ສ້າງແມ່ນນາຍພົນໃຫຍ່. ແປກປະຫລາດກວ່ານັ້ນ, ລັດຖະມົນຕີການວັດທະນະທໍາເຊັ່ນດຽວກັນ.
ໜັງສືພິມ New Light of Myanmar ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເກັບມາສະບັບໜຶ່ງໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນບັນດາລັດຖະມົນຕີວັດທະນະທຳກຳປູເຈຍ, ລາວ, ມຽນມາ ແລະ ຫວຽດນາມ ໃນກອງປະຊຸມຫວ່າງມໍ່ໆມານີ້. ໃນຊຸດທະຫານເຕັມຊຸດ ແລະຫຼຽນຄຳ, ລັດຖະມົນຕີມຽນມາເບິ່ງຄືວ່າແປກປະຫຼາດຢູ່ຄຽງຂ້າງສາມຄົນທີ່ເໝາະສົມຕາມທຳມະດາ.
ລັດຖະບານກາງຕ້ອງການທີ່ຈະຫຼົ່ນລົງຮູບພາບ anachronistic ຂອງຕົນ. ການເລືອກຕັ້ງທີ່ໄດ້ປະກາດໃນປີນີ້ແມ່ນມີຈຸດປະສົງເພື່ອໃຫ້ລະບອບຂອງພົນລະເມືອງເປັນໜ້າທີ່ແນວໃດກໍຕາມ. ລັດຖະທຳມະນູນສະບັບໃໝ່ຈັດໃຫ້ມີລະບົບປະທານາທິບໍດີທີ່ມີ 14 ລັດຖະບານໃນພາກພື້ນ. ບ່ອນນັ່ງຂະໜາດໃຫຍ່ຈະຖືກສະຫງວນໃຫ້ແກ່ກອງທັບ, ແລະຜູ້ບັນຊາການໃຫຍ່ຈະມີອຳນາດພິເສດ. ທ່ານນາງ ອອງຊານ ຊູຈີ, ສັນຍາລັກຂອງພັກສັນນິບາດແຫ່ງຊາດເພື່ອປະຊາທິປະໄຕ, ເຊິ່ງໄດ້ຮັບໄຊຊະນະໃນການເລືອກຕັ້ງຄັ້ງສຸດທ້າຍໃນປີ 1990 ແຕ່ຖືກຂັດຂວາງບໍ່ໃຫ້ເຂົ້າຮັບຕໍາແໜ່ງ, ແນ່ນອນແມ່ນຍັງຖືກກັກຂັງຢູ່ໃນເຮືອນ. ແຕ່ເຖິງວ່ານາງບໍ່ໄດ້ເປັນປະທານາທິບໍດີກໍຕາມ, ລັດຖະທຳມະນູນສະບັບໃໝ່ນີ້ໄດ້ກີດຂວາງທ່ານນາງບໍ່ໃຫ້ຢືນເປັນປະທານາທິບໍດີ. ການປ່ອນບັດຈະຖືກຄວບຄຸມຢ່າງເຄັ່ງຄັດດ້ວຍວິທີອື່ນ ແລະ ບັນດາກຸ່ມຝ່າຍຄ້ານບໍ່ມີທ່າວ່າຈະມີບ່ອນຫວ່າງຫຼາຍໃນການໂຄສະນາຫາສຽງ, ເຖິງແມ່ນວ່າລະບຽບການເລືອກຕັ້ງຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຮັບການຮັບຮອງເອົາເທື່ອ.
ໃນຂະນະທີ່ຄວາມເຕັມໃຈຂອງປະຊາຊົນທີ່ຈະໃຫ້ຄວາມຄິດເຫັນຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນຄວາມແປກໃຈທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງການເດີນທາງຂອງພວກເຮົາ, ຈໍານວນການເຂົ້າເຖິງປະຊາຊົນມີ views dissenting ຍັງກົງກັນຂ້າມກັບຮູບພາບ preconceived ຂອງພວກເຮົາ. ວິທະຍຸ BBC ຂອງມຽນມາແມ່ນໄດ້ຍິນຢ່າງກວ້າງຂວາງ. ສະຖານີໂທລະພາບອົບພະຍົບປະເທດໂອສະໂລ, ສຽງປະຊາທິປະໄຕຂອງມຽນມາ, ສາມາດເກັບກໍາໂດຍດາວທຽມທີ່ມີໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍໄດ້. Rangoon ແລະ Mandalay ມີຮ້ານອິນເຕີເນັດຈໍານວນຫລາຍ, ເຊິ່ງເຕັມທີ່ຕະຫຼອດໄປ. ເມື່ອຂ້ອຍຄລິກໃສ່ເວັບໄຊທ໌ບີບີຊີໃນພາສາມຽນມາ, ມັນປາກົດຂຶ້ນທັນທີ.
ເພື່ອຕ້ານທານກັບສິ່ງດັ່ງກ່າວ, ລະບອບດັ່ງກ່າວເຮັດໃຫ້ຄວາມພະຍາຍາມການໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ທີ່ອ່ອນແອທີ່ສຸດ. ສໍາລັບລົດຊາດ, ເອົາຄໍາແນະນໍາທີ່ປາກົດພາຍໃຕ້ຫົວຂໍ້ທີ່ແປກປະຫລາດຂອງຄວາມປາຖະຫນາຂອງປະຊາຊົນໃນຫນັງສືພິມແລະການເກັບຮັກສາໄວ້ຕາມຖະຫນົນໃນບາງຄັ້ງຄາວ: 1. ຕ້ານຜູ້ທີ່ອີງໃສ່ອົງປະກອບພາຍນອກ, ປະຕິບັດເປັນ stooges, ຖືທັດສະນະທາງລົບ; 2. ຕ້ານພວກທີ່ພະຍາຍາມທຳລາຍຄວາມໝັ້ນຄົງຂອງລັດ ແລະ ຄວາມກ້າວໜ້າຂອງຊາດ; 3. ຄັດຄ້ານໃຫ້ຕ່າງປະເທດແຊກແຊງເຂົ້າວຽກງານພາຍໃນຂອງລັດ; 4. ທຳລາຍທຸກອົງປະກອບທັງພາຍໃນ ແລະ ພາຍນອກ ທີ່ເປັນສັດຕູທົ່ວໄປ.
ສີ່ຂອງຈຸດເຫຼົ່ານີ້ encapsulates ຍຸດທະສາດທີ່ຕ້ອງການຂອງ junta ສໍາລັບການຈັດການວິພາກວິຈານ - repression. ປະເທດນີ້ມີນັກໂທດການເມືອງປະມານ 2,100 ຄົນ, ລວມທັງພະສົງຫຼາຍອົງທີ່ໄດ້ນຳພາການປະທ້ວງຕາມຖະໜົນຫົນທາງໃນປີ 2007 ຈາກວັດ Shwedagon ທີ່ງົດງາມຂອງນະຄອນຢາງກຸ້ງ. ຫລາຍສິບຄົນໄດ້ຖືກຍິງແລະເສຍຊີວິດໃນລະຫວ່າງການປະທ້ວງເຫຼົ່ານັ້ນ, ແລະການຊຸມນຸມສາທາລະນະຍັງຖືກຈໍາກັດຢ່າງຮ້າຍແຮງ. ເຈົ້າຫນ້າທີ່ມີຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ຝູງຊົນມາເຕົ້າໂຮມກັນ, ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາໄດ້ຮົ້ວອອກຈາກມຸມຂອງ concourse ກວ້າງໃຫຍ່, ເຕັມໄປດ້ວຍວັດນ້ອຍແລະຮູບປັ້ນພຣະພຸດທະເຈົ້າ, ທີ່ອ້ອມຮອບສະມຸດທອງຂອງ Shwedagon ໃນ Rangoon. ແຈນີ້ປະກອບດ້ວຍອານຸສາວະລີຂອງພວກປະທ້ວງນັກສຶກສາທີ່ຖືກຂ້າຕາຍໂດຍອັງກິດໃນປີ 1920, ແລະລະບອບການປົກຄອງຕ້ອງການບໍ່ໃຫ້ມີການແຕ້ມຮູບຂະຫນານຫຼືດອກໄມ້ໄວ້ໃນຄວາມຊົງຈໍາຂອງການເສຍຊີວິດທີ່ຜ່ານມາ.
ອາຊີບຍາວນານຂອງອັງກິດ
ສໍາລັບນັກທ່ອງທ່ຽວຊາວອັງກິດ, ອານຸສາວະລີດັ່ງກ່າວເປັນສິ່ງເຕືອນໃຈທີ່ເປັນປະໂຫຍດກ່ຽວກັບການຍຶດຄອງມຽນມາມາດົນນານຂອງອັງກິດ, ບັນຊີຮູບພາບຫຼາຍທີ່ສຸດສາມາດພົບໄດ້ໃນວັນພະມ້າຂອງ George Orwell, ເປັນບັນທຶກທີ່ສົມມຸດຕິຖານຂອງເພື່ອນຮ່ວມງານທີ່ຂີ້ຮ້າຍທີ່ລາວໄດ້ເຮັດວຽກກັບຕໍາຫຼວດຈັກກະວານໃນພາກເຫນືອຂອງມຽນມາ. ປີ 1920. ຫນັງສືເຫຼັ້ມນີ້ແນ່ນອນເປັນຂໍ້ຄວາມທີ່ສໍາຄັນຖ້າຫາກວ່າທ່ານຕ້ອງການທີ່ຈະເຂົ້າໃຈການຈໍາແນກເຊື້ອຊາດ, ຄວາມໂຫດຮ້າຍແລະຄວາມໂຫດຮ້າຍທີ່ຈັກກະພັດອັງກິດໄດ້ປະກອບ, ແລະຂໍ້ຄວາມທີ່ສໍາຄັນອີກອັນຫນຶ່ງສໍາລັບຜູ້ມາຢ້ຽມຢາມພະມ້າແມ່ນ epic ຂອງ Amitav Ghosh, The Glass Palace, ກວມເອົາສາມລຸ້ນຂອງສອງພະມ້າແລະອິນເດຍ. ຄອບຄົວ. ຫນຶ່ງໃນພາກສ່ວນທີ່ມີອໍານາດທີ່ສຸດຂອງຕົນກວມເອົາບັນຫາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກທີ່ປະເຊີນຫນ້າກັບນັກຊາດນິຍົມມຽນມາໃນລະຫວ່າງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ - ບໍ່ວ່າຈະເປັນການສະຫນັບສະຫນູນຍີ່ປຸ່ນຕໍ່ຕ້ານ Raj ຂອງອັງກິດ, ຫຼືປົກປ້ອງອານາຈັກທີ່ເຂົາເຈົ້າຊອກຫາມາດົນນານເພື່ອໂຄ່ນລົ້ມ. ຜູ້ນຳທີ່ພົ້ນເດັ່ນທີ່ສຸດທີ່ຈະປະເຊີນໜ້າກັບການເລືອກທີ່ໂສກເສົ້ານີ້ແມ່ນພໍ່ຂອງທ່ານນາງ Aung San Suu Kyi ນາຍພົນ Aung San ທີ່ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກັບຊາວຍີ່ປຸ່ນຄັ້ງທຳອິດ ແຕ່ກັບຄືນມາເປັນຝ່າຍອັງກິດ.
ຕອນເຊົ້າມື້ໜຶ່ງຢູ່ນະຄອນຢາງກຸ້ງ, ພວກເຮົາໄດ້ຕິດຕາມເຮືອນຂອງລາວ, ຕຶກອາຄານໄມ້ທີ່ຫຼັ່ງໄຫຼໄປມາດ້ວຍຮູບແກະສະຫຼັກອັນອ່ອນໂຍນຢູ່ເທິງເນີນພູໃນເຂດຊານເມືອງທາງພາກເໜືອ. ມັນໄດ້ຖືກປິດໄວ້ເປັນເວລາດົນນານສໍາລັບຊາວມຽນມາ, ແຕ່ວ່າ, ອີງຕາມປື້ມຄູ່ມື, ຄົນຕ່າງປະເທດສາມາດຍ່າງເຂົ້າໄປໃນແລະຊົມເຊີຍຮູບຂອງຄອບຄົວ, ບາງຢ່າງສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງໄວຫນຸ່ມ Aung San Suu Kyi. ບໍ່ມີອີກແລ້ວ. "ພຽງແຕ່ໃນວັນທີ 19 ເດືອນກໍລະກົດ," ຊາວສວນຄົນຫນຶ່ງບອກພວກເຮົາຜ່ານທາງລົດໄຟທີ່ຖືກລັອກ. ນັ້ນແມ່ນວັນຄົບຮອບວັນທີ່ທ່ານນາງ ອອງຊານ ນາຍົກລັດຖະມົນຕີມຽນມາຖືກສັງຫານໂດຍຄູ່ແຂ່ງທາງການເມືອງໃນວັນທີ່ໄດ້ຮັບເອກະລາດ.
ບ່ອນທີ່ມີຄວາມຫວັງອັນອ່ອນເພຍຂອງມຽນມາແມ່ນຢູ່ໃນຂົງເຂດການຊ່ວຍເຫຼືອ. ຍ້ອນການປະທ້ວງສາກົນ, ມຽນມາໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫຼືອໜ້ອຍກວ່າປະເທດອື່ນໆໃນໂລກ. ນີ້ແມ່ນສາເຫດໜຶ່ງທີ່ພາໃຫ້ອັດຕາການຕາຍຂອງເດັກນ້ອຍຮ້າຍແຮງ ແລະ ຂາດສານອາຫານຂອງເດັກ. ແຕ່ໃນຫຼາຍເດືອນຜ່ານມາ ລັດຖະບານຝ່າຍຕາເວັນຕົກໄດ້ເລີ່ມຄິດຄືນໃໝ່, ນັບຕັ້ງແຕ່ການປະຕິເສດການຊ່ວຍເຫຼືອໄດ້ກະທົບເຖິງປະເທດທີ່ທຸກຍາກທີ່ສຸດຂອງມຽນມາ. ບັນດາຜູ້ໃຫ້ທຶນຈາກຕ່າງປະເທດ ໄດ້ເພີ່ມທະວີການຊ່ວຍເຫລືອດ້ານການພັດທະນາ ໂດຍສະເພາະເງິນຊ່ອຍເຫລືອສຸກເສີນທີ່ໄດ້ສະໜອງໃຫ້ຫລັງຈາກລົມພາຍຸ Cyclone Nargis ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ປະມານ 140,000 ຄົນເສຍຊີວິດ ຫລືຫາຍສາບສູນ.
ປະຕິກິຣິຍາເບື້ອງຕົ້ນຂອງທະຫານລັດຖະບານ ຕໍ່ກັບພາຍຸໄຊໂຄລນ ແມ່ນເພື່ອປະຕິເສດການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກສາກົນ. ມັນໄດ້ດໍາເນີນຕໍ່ໄປດ້ວຍການລົງປະຊາມະຕິກ່ຽວກັບລັດຖະທໍາມະນູນໃຫມ່, ເບິ່ງຄືວ່າ Nargis ບໍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນ. ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ຮູບພາບຂອງມັນດຳຕື່ມອີກ. ແຕ່ພາຍໃຕ້ຄວາມກົດດັນຈາກບັນດາລັດຖະບານໃນສະມາຄົມປະຊາຊາດອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ (ອາຊຽນ), ລັດຖະບານໄດ້ປ່ຽນສາຍພົວພັນຂອງຕົນ ແລະ ບັນດາເຈົ້າໜ້າທີ່ອົງການຊ່ວຍເຫຼືອສາກົນກ່າວວ່າ ລະບອບການເມືອງໄດ້ເຮັດວຽກຮ່ວມກັບ ສປຊ ແລະ ອາຊຽນ ເປັນຢ່າງດີໃນການຕົກລົງກັນໃນບັນດາໂຄງການ, ບຸລິມະສິດ ແລະ ໂຄງການຊ່ອຍເຫຼືອ. ແລະໃຫ້ເງິນຂອງຜູ້ໃຫ້ທຶນເຂົ້າເຖິງປະຊາຊົນ. ພະນັກງານຊ່ວຍເຫຼືອຕ່າງປະເທດໄດ້ຮັບໃບອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົ້າໄປໃນເຂດທີ່ຖືກກະທົບໃນເຂດທົ່ງພຽງ Irawaddy. ອົງການຈັດຕັ້ງທີ່ບໍ່ຂຶ້ນກັບລັດຖະບານຕາເວັນຕົກໃຫຍ່ເຊັ່ນ Oxfam ແລະ Save the Children ແມ່ນໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນຢ່າງດີຢູ່ໃນມຽນມາ, ໂດຍມີເຄືອຂ່າຍພະນັກງານທ້ອງຖິ່ນ.
ໃນຖານະທີ່ເປັນນັກທ່ອງທ່ຽວ, ພວກເຮົາໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ໃຊ້ເວລາມື້ຫນຶ່ງຢູ່ໃນ Twante, ຫນຶ່ງເຂດທີ່ໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຈາກພາຍຸໄຊໂຄລນປະມານ 20 ໄມອອກຈາກນະຄອນຢາງກຸ້ງ. ຄົນຂັບລົດຄົນໜຶ່ງທີ່ພວກເຮົາພົບເຫັນຢ່າງເປັນອິດສະຫຼະໄດ້ເຊີນພວກເຮົາກັບບ້ານເພື່ອກິນເຂົ້າທ່ຽງ ເຊິ່ງພັນລະຍາຂອງລາວ ແລະ ຍາດພີ່ນ້ອງຂອງຜູ້ຍິງຄົນອື່ນໆກຳລັງໃຫ້ອາຫານແກ່ພຣະສົງສອງສິບອົງ, ທ່າທາງທີ່ຄອບຄົວເຮັດໄດ້ປະມານ XNUMX ຄັ້ງຕໍ່ປີ. ບັນດາວັດວາອາຮາມໄດ້ມີບົດບາດສຳຄັນໃນການເກັບເຄື່ອງນຸ່ງ, ອາຫານ ແລະ ເງິນໃຫ້ຜູ້ປະສົບໄພລົມພາຍຸ. ບໍລິສັດເອກະຊົນໄດ້ໃຫ້ທຶນໃນການກໍ່ສ້າງຄືນໃຫມ່ຂອງເຮືອນແລະໂຮງຮຽນຈໍານວນຫຼາຍ.
ຫຼັງຈາກເກີດໄພພິບັດ, ນັກສຶກສາມຽນມາແລະຊາວໜຸ່ມອື່ນໆໄດ້ຫຼັ່ງໄຫຼເຂົ້າໄປໃນເຂດເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອ. ບາງຄົນຖືກຍ້າຍໄປມາຫຼາຍ ຈົນຕໍ່ມາເຂົາເຈົ້າກໍ່ຕັ້ງໂຄງການຊ່ວຍເຫຼືອ ແລະ NGOs ຂະໜາດນ້ອຍ ໂດຍບໍ່ມີການກີດຂວາງຂອງລັດຖະບານ, ພວກເຮົາໄດ້ຖືກບອກ. ດັ່ງນັ້ນ, ຕາມເຈົ້າໜ້າທີ່ຊ່ວຍເຫຼືອຝ່າຍຕາເວັນຕົກທີ່ເດີນທາງໄປມຽນມາເປັນປະຈຳ, ພາຍຸໄຊໂຄລນ Nargis ໄດ້ສົ່ງຜົນໃຫ້ການເຄື່ອນໄຫວຂອງປະຊາຄົມອິດສະລະຢ່າງກວ້າງຂວາງ.
ໂຈະການຫ້າມເດີນທາງ
ນັກ optimists ໂຕ້ຖຽງວ່າການປ່ຽນແປງຂອງສະຖາບັນທີ່ລະບຸໄວ້ໃນລັດຖະທໍາມະນູນໃຫມ່ຈະຂະຫຍາຍພື້ນທີ່ສໍາລັບຄວາມກ້າວຫນ້າ. ອາດຈະມີການຂັດຂວາງການປ່ອນບັດລ່ວງໜ້າ, ນັກສັງເກດການຄົນໜຶ່ງກ່າວວ່າ, ແຕ່ການທີ່ມຽນມາຈະມີອົງການນິຕິບັນຍັດທັງລະດັບຊາດ ແລະ ທ້ອງຖິ່ນເປັນຄັ້ງທຳອິດໃນຮອບຫຼາຍກວ່າລຸ້ນຄົນ ແມ່ນໃຫ້ຂອບເຂດຂອງການໂຕ້ວາທີທີ່ກວ້າງຂວາງກວ່າ. ກຸ່ມວິກິດການສາກົນ, ເຊິ່ງມັກຈະສະທ້ອນເຖິງທັດສະນະຂອງຝ່າຍເສລີນິຍົມທາງດ້ານການທູດຂອງຕາເວັນຕົກ, ໃຊ້ເວລາເສັ້ນທີ່ຄ້າຍຄືກັນ. "ເຖິງແມ່ນວ່າສົມມຸດວ່າຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງລະບອບແມ່ນການລວບລວມການປົກຄອງຂອງທະຫານແທນທີ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນການຫັນປ່ຽນໄປຈາກມັນ, ຂະບວນການດັ່ງກ່າວມັກຈະນໍາໄປສູ່ທິດທາງທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ," ມັນໄດ້ຂຽນໃນການວິເຄາະສະຖານະການກ່ອນການເລືອກຕັ້ງ.
ກຸ່ມດັ່ງກ່າວ ສະເໜີໃຫ້ລັດຖະບານຕາເວັນຕົກ ໂຈະການຫ້າມເດີນທາງຕໍ່ສະມາຊິກລັດຖະບານ, ສືບຕໍ່ການຕິດຕໍ່ກັນແບບປົກກະຕິ ແລະ ຊຸກຍູ້ຂໍ້ຄວາມວ່າ ພວກນັກໂທດການເມືອງຕ້ອງຖືກປ່ອຍຕົວ ແລະການໂຄສະນາຫາສຽງເລືອກຕັ້ງໃຫ້ດຳເນີນໄປຢ່າງເສລີ. ລັດຖະບານໂອບາມາຍັງໄດ້ປະກາດການຫັນປ່ຽນນະໂຍບາຍຂອງສະຫະລັດຕໍ່ມຽນມາໄປສູ່ການມີສ່ວນພົວພັນກັນ ແທນທີ່ຈະເປັນການຢູ່ໂດດດ່ຽວ, ເຖິງແມ່ນວ່າບໍ່ໄດ້ກຳນົດບາດກ້າວທີ່ແນ່ນອນ.
ອີງຕາມບົດຄວາມໃນເວັບໄຊຂອງຝ່າຍຄ້ານທາງອິນເຕີແນັດ Irrawaddy, ພັກຂອງທ່ານນາງ Aung San Suu Kyi, ພັກສັນນິບາດແຫ່ງຊາດເພື່ອປະຊາທິປະໄຕ, ມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງກັບການໂຕ້ວາທີທີ່ເຄັ່ງຕຶງພາຍໃນກ່ຽວກັບການເຂົ້າຮ່ວມການເລືອກຕັ້ງ. ມັນອາດຈະສະຫນັບສະຫນູນຜູ້ສະຫມັກທີ່ແນ່ນອນເຖິງແມ່ນວ່າ, ຕາມທີ່ສົມມຸດຕິຖານ, ມັນຖືກຫ້າມບໍ່ໃຫ້ແຂ່ງຂັນໃນສິດທິຂອງຕົນເອງ. ການເຂົ້າຮ່ວມຈະອະນຸຍາດໃຫ້ຜູ້ສະຫນັບສະຫນູນຂອງພັກຟື້ນຟູເຄືອຂ່າຍແລະການຕິດຕໍ່ຂອງພວກເຂົາ.
ໃນຂະນະນັ້ນ, ການລົງທຶນຂອງປະເທດຕາເວັນຕົກ boycott ໄດ້ປະໄວ້ພາກສະຫນາມເປີດໃຫ້ບໍລິສັດຈີນ. ພວກມັນເຫັນໄດ້ໂດຍສະເພາະໃນ Mandalay, ເຊິ່ງມີສູນການຄ້າໃຫຍ່ທີ່ເອີ້ນວ່າ Great Wall Shopping Centre. "ປະຊາຊົນນັບຖືຈີນ - ພວກເຂົາຄິດວ່າພວກເຂົາສະຫລາດກວ່າພະມ້າ," ຊາຍຫນຸ່ມຜູ້ທີ່ໄດ້ສຶກສາໄລຍະສັ້ນໆຢູ່ປະເທດອາຊຽນອື່ນເວົ້າວ່າ. "ພວກເຂົາບໍ່ມັກຊາວອິນເດຍເພາະວ່າຊາວອິນເດຍແມ່ນຕົວແທນຕົ້ນຕໍຂອງການຍຶດຄອງຂອງອັງກິດ. ແຕ່ຈີນຍຶດຄອງ. ພວກເຂົາເຈົ້າກໍາລັງໃກ້ຊິດກັບລະບອບ. ແຕ່ລະຝ່າຍຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນແລະກັນ. ມັນຄືກັບມາເຟຍ,” ລາວກ່າວຕື່ມວ່າ.
ກັບຄືນໄປຫາຄໍາຖາມທີ່ງຶດງໍ້: ພວກເຮົາຄວນຈະໄປທ່ຽວປະເທດທີ່ມີລະບອບທີ່ບໍ່ດີແລະມີຄວາມສົດໃສດ້ານໃນການປັບປຸງຫນ້ອຍບໍ? ຊາຍໜຸ່ມຄົນນີ້ບໍ່ມີຄວາມສົງໃສເລີຍ. ທ່ານກ່າວວ່າ “ນຳເອົານັກທ່ອງທ່ຽວທີ່ສາມາດເຜີຍແຜ່ຂ່າວສານຈາກໂລກພາຍນອກ ແລະ ບອກປະຊາຊົນໃນປະເທດຕົນກ່ຽວກັບປະເທດມຽນມາ.
ຢູ່ອັງກິດ, ອົງການໂຄສະນາຫາສຽງມຽນມາຕິຕຽນການທ່ອງທ່ຽວແລະການລົງທຶນ ແລະເຜີຍແຜ່ "ບັນຊີລາຍຊື່ທີ່ເປື້ອນເປິ" ຂອງບໍລິສັດທີ່ດຳເນີນທຸລະກິດກັບມຽນມາ. ນີ້ປະກອບມີບໍລິສັດທ່ອງທ່ຽວເຊັ່ນດຽວກັນກັບປື້ມຄູ່ມື Lonely Planet. ເວັບໄຊທ໌ຂອງການໂຄສະນາຫາສຽງມີຄໍາອ້າງອີງໃນເດືອນທັນວາ 2002 ຂອງ Aung San Suu Kyi: "ພວກເຮົາຍັງບໍ່ທັນມາຮອດຈຸດທີ່ພວກເຮົາຊຸກຍູ້ໃຫ້ປະຊາຊົນເຂົ້າມາໃນພະມ້າເປັນນັກທ່ອງທ່ຽວ."
ຫ້ອງການອົບພະຍົບອີກສອງແຫ່ງຄື Voices for Burma ແລະ Free Burma Coalition ທີ່ເຄີຍໃຫ້ການສະໜັບສະໜູນການປະທ້ວງດ້ານການທ່ອງທ່ຽວ ໃນເວລານີ້ ມີທັດສະນະກົງກັນຂ້າມ. ສຽງຂອງມຽນມາຍັງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ນາງອອງຊານຊູຈີເຂົ້າຮ່ວມ, ເຖິງແມ່ນວ່າແຫຼ່ງຂ່າວຂອງຕົນບໍ່ຄ່ອຍດີ. ເວັບໄຊທ໌ຂອງຕົນກ່າວວ່າ: "ອີງຕາມຄົນຮູ້ຈັກທີ່ໃກ້ຊິດ, ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ລະບຸຕົວຕົນແຕ່ລາຍງານຈາກພັກຂອງນາງ, ພັກສັນນິບາດແຫ່ງຊາດປະຊາທິປະໄຕ, ນາງອອງຊານຊູຈີໄດ້ອ້າງເຖິງການກ່າວວ່າການເດີນທາງໄປຢ້ຽມຢາມປະເທດຂອງນາງໃນປັດຈຸບັນສາມາດຊຸກຍູ້ໄດ້, ໄດ້ຈັດໃຫ້ມີການຈັດການ. ໂດຍຜ່ານອົງການຈັດຕັ້ງເອກະຊົນ. ປະຈຸບັນນາງເຊື່ອວ່າການທ່ອງທ່ຽວອາດຈະໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດ, ຖ້າຫາກຜົນຂອງການຢ້ຽມຢາມດຶງດູດຄວາມສົນໃຈຕໍ່ການກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງຂອງປະຊາຊົນໂດຍລັດຖະບານທະຫານ.”
ໃນຂະນະທີ່ໃຫ້ການຮ່ວມມື, Voices for Burma ແລະອົງການ Free Burma Coalition ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ນັກທ່ອງທ່ຽວເຮັດໃຫ້ຫຼາຍເທົ່າທີ່ຈະເປັນໄປໄດ້ ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ເອກະຊົນຊາວມຽນມາ ແລະ ບໍ່ເອົາເງິນເຂົ້າກະເປົ໋າຂອງລັດຖະບານ, ແລະໃນຄວາມເປັນໄປໄດ້ໃນປະຈຸບັນແມ່ນນັກທ່ອງທ່ຽວ. ຄ່າທຳນຽມບາງຢ່າງ ເຊັ່ນ: ປີ້ເຂົ້າເມືອງທີ່ເສຍຫາຍຂອງເມືອງ Bagan, ຄ່າວີຊາ ແລະ ພາສີຂາອອກສະໜາມບິນ ແມ່ນບໍ່ສາມາດຫລົບໜີໄດ້. ແຕ່ໃນປີ 2003 ລັດຖະບານໄດ້ຍົກເລີກຂໍ້ບັງຄັບໃຫ້ນັກທ່ອງທ່ຽວທຸກຄົນປ່ຽນ $200 ຢູ່ບ່ອນແລກປ່ຽນຢ່າງເປັນທາງການ. ແທນທີ່ຈະໄປເປັນຊຸດ ຫຼືໃຊ້ບໍລິສັດທ່ອງທ່ຽວຂອງອັງກິດ ຫຼື ບາງກອກທີ່ມີການຕິດຕໍ່ກັບລັດຖະບານມຽນມາ ຢ່າງຫຼີກລ່ຽງບໍ່ໄດ້, ນັກທ່ອງທ່ຽວສາມາດເດີນທາງດ້ວຍຕົນເອງໂດຍເລືອກເອົາໜຶ່ງໃນບໍລິສັດທ່ອງທ່ຽວຊາວມຽນມາຄອບຄົວຫຼາຍຄົນທີ່ເຮັດວຽກຈາກຫ້ອງການນ້ອຍໆຢູ່ໃນ. ກຸງຣາມ. ທ່ານເຮັດໃຫ້ການຈັດການຂອງທ່ານຢູ່ໃນຈຸດຫຼືທາງອີເມລ໌ລ່ວງຫນ້າ. ນອກນີ້ຍັງມີເຮືອນພັກແລະຮ້ານອາຫານຂອງຄອບຄົວເປັນຈຳນວນຫລາຍ ແລະມີຮ້ານຂາຍເຄື່ອງທີ່ລະນຶກຂອງເອກະຊົນນັບພັນຄົນ. ຂໍຂອບໃຈກັບເວັບ, ລາຍລະອຽດຂອງວິທີການວາງແຜນການເດີນທາງຂອງທ່ານແມ່ນມີໃຫ້ພ້ອມ.
ການຕັດສິນໃຈອັນໃຫຍ່ຫຼວງແມ່ນວ່າຈະໄປທັງຫມົດ. ບໍ່ມີໃຜຄວນວາດພາບການທ່ອງທ່ຽວອັດຕະໂນມັດຈະເຮັດໃຫ້ມຽນມາເປັນສະຖານທີ່ດີກວ່າເກົ່າ. ແຕ່ໃຜສາມາດໂຕ້ແຍ້ງຢ່າງຫນ້າເຊື່ອຖືໄດ້ວ່າການຫ້າມການທ່ອງທ່ຽວເຮັດໃຫ້ມັນດີຂຶ້ນບໍ?
